woensdag 19 augustus 2015

“Tell me and I forget, teach me and I remember, involve me and I learn.” Benjamin Franklin

Nog maar drie weken geleden begon Frans Droog met zijn initief om Blimage naar Nederland te halen. Ik vond het erg leuk dat hij ook aan mij, net opnieuw begonnen blogger, dacht en schreef Die eenzame auto over het zien van de nieuwe CAO als kans in plaats van bedreiging. Ik gaf het stokje onder andere door aan Inger die Samen schreef over haar ontdekking dat je ook in het onderwijs samen vaak nog meer bereikt dan alleen en aan Margot die Route schreef over de weg die ze heeft afgelegd om te komen waar ze nu staat als juf.

Esther twijfelt al een tijdje over het wel of niet beginnen van een blog. Ik vind dat ze het gewoon moet doen omdat ik weet dat ze ons veel te brengen heeft. Eerder schreef ze al een Onderwijsmoment en eigenlijk vond ze dat schrijven toch wel erg leuk. Ze accepteerde dan ook direct mijn uitdaging en daar is het volgende verhaal uit voortgekomen.

“Tell me and I forget, teach me and I remember, involve me and I learn.” Benjamin Franklin




Van Anita ontving ik 4 foto’s waar ik uit mocht kiezen voor de #blimageNL uitdaging.
De keuze voor een afbeelding was niet moeilijk. Dit jongetje achter het stuur trok meteen mijn aandacht. De handen die het stuur stevig vast hebben en de focus van het kind op het stuur, prachtig!
Ik moest denken aan de tijd dat ik rijlessen volgde. Ik had één doel: mijn rijbewijs. In de voorbereiding had ik uitgezocht wat ik moest doen om dit doel te behalen. Ik moest mijn theorie- en praktijkexamen halen. Het eerste stuk kon ik zelf. Ik kocht een boek en nam de kennis in me op. Bij het tweede deel had ik hulp nodig. Ik zocht welke rijschool het beste bij mij paste en nam lessen. Ik kroop achter het stuur, gespannen en gefocust. De rijinstructeur nam naast mij plaats. Stuurloos, maar met een rem. Hij nam met mij de stappen tot mijn doel door. In de maanden die volgden coachte mijn instructeur zich suf want een geboren bestuurder bleek ik niet te zijn. Ik verloor mijn doel soms uit het oog, maakte fouten en verloor soms mijn focus. Daar was altijd mijn instructeur om me te helpen, te coachen en soms keihard op de rem te trappen.

In het onderwijs willen we dat leerlingen ontwikkelen en leren. Hoe gaaf is het als dit kan vanuit de betrokkenheid van het kind zelf? Als leerkrachten kunnen we, met onze kennis en kunde, leerlingen helpen om hun doel scherp te stellen. De leerling heeft het stuur van zijn ontwikkeling in handen, is betrokken en gemotiveerd, maar staat er niet alleen voor. Samen met mij, de leerkracht, op zoek naar de juiste weg om het doel te bereiken. Als leerkracht mag je coachen, ondersteunen, bijsturen en af en toe op de rem trappen. En vervolgens samen vieren dat een doel is behaald. Dat maakt ons beroep zo ontzettend mooi!

Nu weet ik het zeker, Esther moet ook een blog beginnen! Graag reacties, ik hoop dat we haar kunnen verleiden om meer te schrijven!

2 opmerkingen:

  1. Esther! Esther! Esther! Ik weet zeker dat het een groot succes wordt. X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Doen Es!! Je eerste volger heb je;)

    BeantwoordenVerwijderen